Jan Seweryn Sokołowski ( 1904 -1953 ) malarz-kolorysta, autor wielu projektów malarstwa monumentalnego, wielu polichromii ściennych, panneau, mozaik, specjalista w dziedzinie rekonstrukcji i renowacji malarstwa ściennego i sztalugowego, całe życie zawodowe związany był z warszawską Akademią Sztuk Pięknych, początkowo jako asystent, a od 1946 roku jako profesor tej uczelni.

W latach 30-tych podobnie jak wielu kolegów z grupy artystycznej „Pryzmat” Sokołowski zainteresował się malarstwem kolorystycznym. Z tego okresu pochodzą m.in. wysokiej klasy portrety: Cyganek ( zaginiony), Autoportet, Portret Marysi Sz. i Portret kobiety.

Stopniowo skala zainteresowań Jana Seweryna Sokołowskiego zaczęła obejmować także inne dziedziny plastyki. Wypowiadał się twórczo w rysunku i ilustracji. W malarstwie sztalugowym uprawiał wszystkie jego rodzaje, choć najbardziej interesowała go kompozycja figuralna. Posiadał zdolność łączenia bezpośredniości przeżycia i twórczej pasji z umiarem i dyscypliną formy. Obok pięknych lirycznych polskich krajobrazów, interesowały go monumentalne rozwiązania polichromiczne o założeniu i działaniu dekoracyjnym, mocno związane z architekturą, monumentalne kompozycje olejne, których treści wyrażone są dynamizmem formy i barwy. Szczytowym osiągnięciem w tej dziedzinie są obrazy takie jak: Muzykanci czy Portret Joli.

Tradycjom wyniesionym z domu rodzinnego zawdzięczał podziw dla góralskiego folkloru i muzyki. Z myślą o niej powstały obrazy Szymanowski wśród Górali, Kapela Góralska czy Muzykanci.

Współpraca z prof. Felicjanem Sz. Kowarskim zaowocowała wieloma wspaniałymi realizacjami monumentalnymi, które po śmierci mistrza, Sokołowski kontynuował na warszawskiej Starówce, MDM czy Mariensztacie. Zadanie plastyki w architekturze pojmował bardzo wszechstronnie. Interesowało go nie tylko opracowanie malarskie elewacji jednego obrazu czy zespołu, ale dbał, by architektura zharmonizowana była z otaczającym ją pejzażem, roślinnością – tworząc doskonałą kompozycję pejzażu wielkomiejskiego.

Stosował wiele technik, był specjalistą w dziedzinie konserwacji i rekonstrukcji zabytków malarskich. Dążył do wielkiej syntezy architektury, rzeźby i malarstwa – stąd zainteresowania odbudową Warszawy i udział w ważnych realizacjach architektonicznych. Niestety większość z nich nie zachowała się ( jak chociażby plafon w Teatrze Narodowym), a czarno-białe fotografie czy szkice nie są w stanie oddać walorów tych dzieł. Ważna jest więc nie tylko pamięć o artyście, ale również opieka nad zachowaniem dzieł, które stworzył. Dotyczy to w szczególności malarstwa monumentalnego, stanowiącego część architektury miasta czy obiektu, ale przede wszystkim część kultury danej epoki. ←